در گذشته از روش های احمقانه گوناگونی برای پیشگیری با منع جوانان و کودکان از جلق، استفاده می شد. بریدن و برداشتن کلیتوریس و لب های کوچک، قطع رشته های عصبی دستگاه تناسلی، استفاده از مواد بی حس کننده، پوشاندن قفل های فلزی که مانع جلق در دختران و پسران گردد و هزاران روش دیگر مورد استفاده بوده است که خوشبختانه امروزه تمامی آن ها متروک گردیده است.

 

 

، امروزه عقیده بر آن است که یا جلق از انواع طبیعی است که در این صورت نیازی به درمان ندارد و جوان پس از تماس یافت با ناهمجنسان خود آنرا ترک می گوید: و یا از انواع انحرافی و بیمارگونه است که درمان آن با درمان رفتارهای انحرافی دیگر تفاوت چندانی ندارد. اما گاه جوانی با علائم اضطرابی و ترس و احساس گناه و مانند آن به پزشک مراجعه می کند و از کوری و دیوانگی و فرجام های ناگوار دیگر آن بیمناک است، گلایه می کند. در اینحال پزشک موظف است که از بی زیان بودن این رفتار نوجوان را آگاه سازد و برای او روشن کند که این روش در شرایط فعلی برای از جوانان تنها راه طبیعی کاهش تنش های جنسی است. اما در عین حال بر پزشک است که مطابق قاعده، اندام آمیزشی نوجوان را بیازماید تا اگر احیانا نشانی از آماس پروستات، کیسه های منی، مجرای ادرار، کلاهک آلت و غیره بیابد به درمان آن همت گمارد، لیکن در اینگونه موارد نیز باید به نوجوان بفهماند که این کاوش برای کشف اثرات سوء جلق بر اندام های جنسی نیست بلکه برای کنترل و حصول اطمینان از سالم بودن اندام های آمیزشی و نبودن عفونت و آماس است که این ها خود سبب خارش و تمایل به جلق می گردد.
در صورتی که شکایت نوجوانی تنها از زیادی دفعات جلق در شبانه روز باشد و پزشک یا بررسی های خود سبب این حالت را زیادی نیروی جنسی بیابد، می تواند از داروهای کاهنده تنش و میل جنسی استفاده کند.